“روستا یا ده” از قدیمی ترین زمان یک واحد یا مجموعه اجتماعی تلقی می شود که گروه هایی از مردم در قالب خانواده هایی که نسبت به همه دارای نوعی احساس دلبستگی، عواطف و علائق مشترک هستند گرد هم جمع می شوند و چون فعالیت هایی که برای تامین نیازمندی های خود انجام می دهند از طریق استفاده و بهره گیری از زمین و در درون محیط مسکونی شان است، کشاورزی شکل می گیرد.
🔸براین اساس ویژگی مشخص یک روستا اقتصاد مبتنی بر تولید خصوصا کشاورزی و دامداری وصنایع دستی روستایی است.
🔸البته زمینه های فرهنگی، اجتماعی و احیاناً سیاسی هم به فراخور فضای روستاها هم وجود دارد.
🔸بعد از انقلاب اسلامی برای حفظ بافت روستاها، جهاد سازندگی شکل گرفت که سعی کرد آن بخش از خدمات از قبیل آب، برق، خدمات کشاورزی، بهداشتی و … که باعث عدم مهاجرت روستاییان به شهرهای می شده است را تامین کند که تا حد زیادی موفق بوده است.
🔸با تجمیع وزارتخانه های جهاد سازندگی و کشاورزی و تاسیس وزارت جهاد کشاورزی در دولت سازندگی وهمچنین تاسیس و اجرای قانون شوراهای شهر و روستا در دوره اصلاحات و دولت های بعدی ارائه خدمات به شکل های دیگری انجام شد که چون زیر ساخت های لازم برای آن فراهم نشده بود، زمینه برای دگرگونی بافت روستاها بوجود آمد، آن شد که هم اکنون ۷۰درصد کشور به شهرها تبدیل شد و ۳۰درصد بافت روستایی آن هم به شکل دگرگون یافته امروزی بوجود آمده است.
از این روست که مهمترین چالش شوراهای روستایی را «حفظ بافت روستاها» تلقی می کنیم و معتقدیم اگر فرمانداری ها، بخشداری ها، نمایندگان مجلس شورای اسلامی به عنوان ناظر بر انتخابات شوراها، تصمیم اساسی برای حفظ بافت شوراها نگیرند، دیر نیست که روستاهای موجودمان هم به مناطق ویلانشینی از ما بهتران و خوش نشینان تبدیل شود.
🔸برهمین اساس بود که در یادداشت های قبل بر تغییر نگرش اعضاء شوراها تاکید داشتیم که وقتی بعضی از اعضاء شوراها برای درآمدزائی شوراها و دهیاری ها و احیاناً منافع شخصی خود واسطه بهم زدن بافت روستاها از اقتصاد مبتنی بر کشاورزی و دامداری به ویلاسازی و ویلانشینی می شوند.
🔸حال چگونه باید با شروع دوره ششم شوراهای روستائی به این نگرش پایان داد و روستاها به هویت اصلی خود که اقتصاد مبتنی بر کشاورزی و دامداری و صنایع دستی هستند، برگردند، در یادداشت های آینده به آن خواهیم پرداخت.
