وقوع یک زلزله ویرانگر در تهران از نگرانی های همیشگی ساکنین این شهر و مسئولین است .
تهران به عنوان پایتخت کشور که نزدیک به ۱۰ میلیون نفر جمعیت را در خود جای داده از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد و طبیعی است که رسیدگی به نیاز ها و رفع مشکلات این کلانشهر از اولویت‌های نخست مسئولین باشد .
یکی از این اولویت ها بحث وقوع زلزله ویرانگر و اثرات احتمالی آن است. بر اساس مستندات تاریخی شهر تهران به دلیل قرار گرفتن بر روی چند گسل، یک شهر زلزله خیز محسوب می شود و به گونه‌ای که آمار نشان می دهد هر یکصد و پنجاه سال یک زلزله مهیب تهران را تهدید کرده است .
اکنون از آخرین زلزله بزرگ بیش از ۱۵۰ سال گذشته و کارشناسان هشدار می دهند که وقوع یک زلزله ویرانگر دور از انتظار نیست . ارزیابی ها نشان می دهد به دلیل وجود بافت فرسوده ، ساخت و سازهای غیر استاندارد، تراکم ساختمان ها و جمعیت و عدم وجود زیرساخت های لازم برای کمک رسانی به زلزله زدگان احتمالی تلفات یک زلزله سنگین در تهران بالا خواهد بود و امدادرسانی حیاتی و موثر تقریباً ناممکن است .
در عین حال که باید برای وقوع یک زلزله مهیب در تهران آماده بود و چاره اندیشی نمود اما به نظر می رسد اکثر صاحب نظران و مسئولین از یک موضوع غافل ماندند و آن اینکه وجود گسل مشاء علت اصلی وقوع زلزله در تهران خواهد بود .
بنابراین اگر زلزله ای بتواند تهران را تخریب و تلفات سنگین به دنبال داشته باشد به این معناست که شرق استان تهران یعنی شهرستانهای دماوند و پردیس و شاید فیروزکوه دچار تلفات و خساراتی به مراتب بیش از تهران شده اند ؛ زیرا این مناطق کانون زلزله احتمالی هستند که از طریق گسل مشاء به تهران منتقل می شود ، علاوه بر اینکه این شهرستان ها دارای بافت فرسوده تری نسبت به شهر تهران هستند و به همه اینها اضافه کنید در تمام این شهرستان ها زیرساخت های لازم برای امدادرسانی وجود ندارد . نیازی به گفتن نیست که در صورت وقوع زلزله بزرگ و خسارت بار ، پایتخت خود نیازمند امدادرسانی و دریافت کمک از دیگران است بنابراین توجه کمتری به شهرستانهای شرق استان تهران خواهد شد .
- نویسنده : سید محمد رضا دماوندی
