چه سعادتی بالاتر از این که ۸۰سال بر آستان حسینی نوکری کنی و مولایت در سوم ماه محرم و شب جمعه و شب چهارم محرم؛ یعنی همان شب که سفره دار خوان کرامت حسینی در تکیه چالکاء بودی؛ تو را میهمان خود کند!

حالا حاج حسین فتاحی ۷۲سال دارد.عمری بابرکت که به جرات می توان گفت؛ پنجاه سالش به نوکری قرآن و اهلبیت و خدمت بی منت به انقلاب اسلامی گذشته است. از امثال حاج حسین فتاحی باید قصه ها و حکایت ها گفته شود.

محمد آقا صفری ازهوش و استعداد زیادی برخوردار بود ، تحصیل در رشته مورد علاقه اش (علوم ومهندسی صنایع غذایی ) را درسال ۱۳۵۹ در دانشگاه تهران و سپس دکتری را در دانشگاه مک گیل کانادا دررشته بیوتکنولوژی مواد غدایی ادامه داد و با پشتکار کم نظیرش دوره فوق دکتری را درهمان دانشگاه باموفقیت کم نظیر گذراند.دکتر محمد صفری حالا یک استاد تمام و پروفسور در رشته صنایع کشاورزی و غذایی شده بود.

دکتر محمدرضا زالی در یک خانواده فرهنگی، اصیل و خوشنام در دشتمزار دماوند به دنیا آمد. پدر وی از اولین معلمان نخستین مدرسه دوره جدید بود که به مسئولیت استاد خلیقی بنیانگذار و پدر فرهنگ دماوند اداره می شد.

هم اينك مردمان قريب به سي روستاي دماوند نه تنها به لهجه شيرين مازندراني تكلم مي كنند كه همه آداب و رسوم، هنجارها و ارزشهاي فرهنگ مازندراني را از آن خود مي دانند

منطقه ای كه در تقسيمات كشوری امروز شهرستان دماوند خوانده می شود، يا بطور قطع بخش عمده آن در گذشته قسمت كوهستانی طبرستان به شمار می رفته است كه روزگاری سادات مرعشی در آن حكومت داشتند.

مادران تاتی زبان منطقه دماوند مهمترین و بیشترین نقش را در حفظ این زبان داشته و خواهند داشت. پس مادران تاتی زبان دماوند این زبان را جدی بگیرند، چرا که زمانی می رسد که دیر خواهد بود و آنگاه خواهند دید که فرهنگ بومی منطقه نابود شده و تبع آن فرهنگ ملی هم دچار بی هویتی خواهد شد.

زبان تاتی، زبان بومی و مادری باعث غنی شدن فرهنگ و نیز حفظ هویت منطقه است، نگذاریم صدمه ببیند همانطور که در طی قرون متمادی حفظ آن سبب حفظ فرهنگ و انتقال به این نسل تا به امروز شده، پس نباید منتظر بود کسی یا جایی به کمک این زبان بشتابد.

شهر دماوند در میان شهرهای ایران به واسطه کوه بلند و بی همتای دماوند نامی آشناست. شهری با بنیاد اسطوره ای که از دیرباز دارای زبان بومی و مادری خود بوده و نام این زبان که همه ما می دانیم زبان «تاتی» است.